အေတြ႔အၾကဳံ

ကိုေမတၱာ

ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း လားရိႈး - မႏၱေလး  အသြားကားလမ္းေပၚတြင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္စီးနင္းလိုက္ပါေသာ ဗင္ ကားကေလးသည္ လမ္းေျဖာင့္ေပၚတြင္ အရွိန္ႏွင့္ တရိပ္ရိပ္ ေျပးလို႔ေနသည္။ ကားေလးမွာ အေတာ္ေကာင္းသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ကားေမာင္းသူသည္ ဂီယာအေရႊ႔အေျပာင္းႏွင့္ ဘရိတ္လီဗာ တို႔ကို ကြ်မ္းက်င္ႏိုင္နင္းမႈေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စီးနင္းလာရ၍ ငိုက္ျမည္း အိပ္ေပ်ာ္စ ျဖစ္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုု သတိထား ၾကည့္မိလိုက္ရာမွ ငိုက္ျမည္းအိပ္ေပ်ာ္ခ်က္ကို ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤလမ္းခရီးတြင္ ကြ်န္ေတာ္အလြန္ႏွစ္သက္သည့္ ဂုတ္တြင္း သို႔ ေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း

။ ဂုတ္တြင္း သို႔ အဆင္းအတက္မ်ားတြင္ ကားသည္ လမ္းေျဖာင့္တြင္ ေျပးသည္ႏွင့္မတူေတာ့။ ဘယ္ေကြ႔၊ ညာေကြ႔ႏွင့္ အိပ္ငိုက္လာေသာ ခရီးသည္မ်ားမွာ ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားလာသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ ရႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ားကလည္း သာယာလွပါဘိ။ ဂုတ္ထိပ္ တံတားၾကီးကို ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ မႈန္ျပျပေတြ႔ရသည္။ ဒီေနရာကိုေရာက္လွ်င္ ရထား ျဖတ္လမ္းသာ ရွိေသာ တံတားၾကီးသည္ မၾကည့္မျမင္ရလွ်င္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ကြ်န္ေတာ့စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ရင္း ကားသည္ ေကြ႔ကာ ၀ိုက္ကာျဖင့္ ဂုတ္တြင္း တံတားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာပါသည္။

"သတိ... အတက္ကားကို ဦးစားေပးပါ" ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ အဆိုပါ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကို မ်ားစြာ ထပ္မံ၍ ေတြ႔ရသည္။ ျပင္ဦးလြင္ႏွင့္ မႏၱေလးအဆင္း ကားလမ္းေဘးတြင္လည္း မၾကာခဏ သတိေပး ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကားေမာင္းသမားကို ေမးလိုက္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဒီလိုအဆင္းတြင္ အတက္ကားကို ဦးစားေပးရန္ သတိေပးရသနည္း။ အဆင္းကားမ်ားအတြက္မူ "သတိ..အႏၱရယ္ဂံုးဆင္း"   "ဂီယာၾကီးျဖင့္ ဆင္းပါ"  ဟု သတိေပးဆိုင္းဘုတ္မ်ား ေရးထားသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဟု ေမးလိုက္ရာတြင္ ကားေမာင္းသူသည္ ျပံဳး၍ ကြ်န္ေတာ္နားလည္ေအာင္ ရိုးရိုးေလး ရွင္းျပပါသည္။

ဒီလိုေလ ဆရာ၊ ကုန္းဆင္း ကုန္းတက္ ဒီလိုအေကြ႔အေကာက္မ်ားတဲ့ ေနရာေတြမွာ ကားေတြဟာ သတိထားျပီးေမာင္းရတယ္။ ကုန္းဆင္းအတြက္ေတာ့ ကားေတြဟာ အရွိန္သတ္ျပီး ဆင္းရတဲ့အခါ သိပ္ျပီးမခက္ခဲေပမဲ့၊ ကုန္တက္ကို အားယူျပီးတက္လာရတဲ့ ကားေတြအတြက္ေတာ့ အခက္အခဲ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတက္ကားေတြကို အဆင္းကားေတြက ေကြ႔မွာ ဦးစားေပးရတဲ့ အေနအထားကို ေဖာ္ျပလိုတဲ့အတြက္ ဒီလို သတိေပးစာတန္းကို ေရးထားရတာပါ  .. ဟု ဆိုသည္။

ကားဒရိုင္ဘာ၏ စကားအဆံုး၀ယ္ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ စဥ္းစားစရာ အေၾကာင္းမ်ား ေခါင္းထဲသို႔ အစီအရီ ၀င္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။ လူ႔ဘ၀ အသက္တာသည္လည္း အေကြ႔အေကာက္ အတက္အဆင္းတို႔ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္လွ်က္ရွိေသာ ခရီးတာၾကီးတခုႏွင့္ အင္မတန္တူပါသည္။ တခါတရံတြင္ ကုန္းတက္ခရီးကို အားကုန္စိုက္ျပီး ရုန္းကန္ရသကဲ့သို႔ အေကြ႔အေကာက္လမ္းတြင္ မူးေ၀၊ ႏြမ္းနယ္ရတတ္သည္။ အဆင္းခရီးကို ၾကံဳရခ်ိန္တြင္မူ သတိမထားမိသျဖင့္ ေဘးသို႔ တိမ္းေခ်ာ္ရျခင္း၊ အရွိန္လြန္၍ မထိန္းႏိုင္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ရသည္မ်ားလည္း ရွိတတ္ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ေလာကခရီးၾကမ္း၀ယ္ ျဖတ္သန္းသြားရေသာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ စာနာေထာက္ထားစိတ္ျဖင့္ ေနရာေပးတတ္ရန္ လြန္စြာ အေရးၾကီးလွပါသည္။ အသက္တာ လမ္း၏ တက္ျခင္း၊ က်ျခင္းမ်ားကို အထူးဆင္ျခင္ သတိထားရန္ လိုအပ္ေပသည္။ မိမိသည္ တက္လူျဖစ္သေလာ၊ က်လူျဖစ္သေလာ ?? ဆိုသည္ကို အျမဲသံုးသပ္ေနရန္ လိုအပ္ပါသည္။ တခါတရံ၌ မိမိ၏ ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈသည္ အထြဋ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ျပီးေနာက္တြင္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္၄င္း၊ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈ အရည္အေသြးမ်ား က်ဆင္းလာေၾကာင္းကို သတိမမူမိဘဲ မိမိ၏ တည္ျမဲေနရာမွ မစြန္႔ခြာလိုသူမ်ား၊ ေနာက္တက္မည့္ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားတို႔အား ေနရာမေပးလိုသူမ်ားေၾကာင့္ အခက္အခဲမ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္ေပၚဖူးသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။


ကြ်န္ေတာ္ က်မ္းစာေက်ာင္း တက္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ သတိရမိပါသည္။ က်မ္းစာေက်ာင္း ေရာက္ကာစ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနႏွင့္ မိမိတို႔ထက္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ေစာေရာက္သူမ်ားျဖစ္သည့္ အတန္းၾကီးေသာသူမ်ားကို "အစ္ကိုၾကီး၊ အမၾကီးမ်ား"  ဟူ၍ ေလးစားသမႈ ျပဳရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ တခါတရံ၌ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ပါလာတတ္ရာ တခါတရံ ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ အခုမွေရာက္ကာစ..ရွိေသး၊ ..လူတတ္ေတာ္ေတာ္လုပ္တယ္။ .. မင္းႏုပါေသးတယ္ကြာ .. စသျဖင့္ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုမႈမ်ားကို ခံရတတ္ေပသည္။ မိမိတို႔ ေက်ာင္းေရာက္ကာစ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အစ္ကိုၾကီး၊ အစ္မၾကီးတို႔က မိမိတို႔ျမင္ရေသာ အျမင္မ်ားတို႔သည္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ဘ၀ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေနာက္ေရာက္လာသူမ်ားအေပၚတြင္ တစ္လွည့္ျပန္ျမင္သလို ျဖစ္တတ္ေပသည္။

တစ္ခါက အသင္းေတာ္တပါးတြင္ အသက္ၾကီး၍ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္ေနေသာ သင္းအုပ္ဆရာၾကီးတပါး ရွိေလသည္။ သူသည္ ထိုအသင္းေတာ္တြင္ တာ၀န္ယူလာသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ေက်ာ္ခဲ့ျပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိအတြက္ ေဖးမလက္တြဲ ကူညီရန္ အမႈေတာ္ေဆာင္ တစ္ပါးကိုမွ် ေမြးထုတ္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ စဥ္းလည္း မစဥ္းစားခဲ့ပါ။ အသင္းသူအသင္းသား မ်ားကလည္း ဆရာၾကီးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားရွာပါသည္။ မိမိတို႔၏ သိုးထိန္းအဘ ဆရာၾကီးအျဖစ္ လက္ခံကာ အျမဲတေစ ရိုေသနာခံမႈ ျပဳခဲ့ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဆရာၾကီးအေနျဖင့္ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္လာသည့္အေလ်ာက္ ခႏၱာကိုယ္အား နည္းလာကာ သြားခ်င္တိုင္းလည္း မသြားႏိုင္၊ ေျပာခ်င္တိုင္းလည္း မေျပာႏိုင္၊ စိတ္ရွိတိုင္း မလုပ္ႏိုင္သည့္အခါ အသင္းေတာ္အေနျဖင့္ လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာ စီမံခန္႔ခြဲမႈသာမက ၀ိညာဥ္ပိုင္းဆိုင္ရာတြင္လည္း က်ဆင္းမႈမ်ား ၾကံဳရေတာ့သည္။ ထိုအခ်က္ကို သတိျပဳမိေသာ အသင္းေတာ္လူၾကီးတို႔က လက္ေထာက္သင္းအုပ္ ဆရာတပါးကို ရွာေဖြခန္႔ထားရန္ အၾကံျပဳသည္။ ဆရာၾကီးက ခါးခါးသည္းသည္း ျငင္းဆိုေလသည္။ အသင္းေတာ္လူၾကီးမ်ားကလည္း ဆရာၾကီး စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုး၍ ေနာက္ထပ္ မည္သူမွ် အၾကံမျပဳ၀ံ့ေတာ့ေပ။ ဆရာၾကီးမွာ မိမိသည္ က်လူ ျဖစ္ေနျခင္းကို သတိမမူႏိုင္ပဲ  ငါ..အသက္ၾကီးေပမဲ့၊ ..လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္.. ဟု ေျပာက မိမိမႏိုင္သည့္ ၀န္ကို အတင္းထမ္းကာ ႏိုင္သေယာင္ ေဆာင္ရြက္သြားလာရာမွ ပင္ပမ္းမႈဒဏ္ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ အေမာေဖာက္ကာ ဆံုးပါးသြားရေတာ့သည္။

ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ မ်ားစြာ သင္ခန္းစာ ယူရန္ သင့္ေပသည္။ ယေန႔ ခရစ္ယာန္ သာသနာေလာကတြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ ဆင္တူအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေတြ႔ေနရေပသည္။ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားအေပၚ အထင္မၾကီးမႈမ်ား၊ ေနရာမေပးလိုမႈမ်ား၊ လက္တြဲ မေခၚေဆာင္မႈမ်ားေၾကာင့္ သာသနာႏွင့္ အသင္းေတာ္သည္ တိုးတက္ေအာင္ျမင္သင့္ပါလွ်က္ မတိုးတက္ မေအာင္ျမင္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေတြ႔ေနရေပသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ထိုကဲ့သို႔ ေျပာ၍ အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္ေသာသူမ်ား တနည္းအားျဖင့္ က်လူမ်ားသည္ ေနရာဖယ္၍ တက္လူမ်ားျဖစ္ေသာ လူငယ္မ်ားကို ေနရာေပးရမည္ဟု ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ အသက္အရြယ္အရေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူၾကီးမ်ားတို႔တြင္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား ရွိေနတတ္ပါသည္။ အသက္ငယ္သူမ်ားအေနျဖင့္ သက္ၾကီး၀ါရင့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားထံမွ ေကာင္းေသာ အၾကံဥာဏ္မ်ား၊ လမ္းညြန္မႈမ်ားကို အျမဲတေစ ေမွ်ာ္လင့္ထားရန္ မေမ့သင့္ပါ။ သူတို႔ထံသို႔ ရိုေသေလးစားစြာျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေကာင္းေသာအၾကံဥာဏ္မ်ားကို ယူျပီး မိမိ၏ လုပ္ငန္းတြင္ အားျဖည့္ရမည္ကို သေဘာေပါက္ နားလည္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ထို႔အတူ လူငယ္လူရြယ္မ်ား၌ ရွိေသာ ေခတ္ႏွင့္ညီသည့္ အေတြးအေခၚ ၾကံဆမႈမ်ားႏွင့္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ စြမ္းအားမ်ားကို လူၾကီးမ်ားထံမွ အၾကံျပဳ လမ္းညြန္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္လိုက္ပါက၊ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္မႈကို က်ိန္းေသ ရရွိမည္ကား မလြဲပင္ျဖစ္ပါသည္။

၁၉၉၁ ခုႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ပါသည္။ ခရစ္ယာန္ အသင္းေတာ္မ်ားေကာင္စီ လူငယ္ဌာနမွ ဆရာမ ေဒၚျမမာလာက ကြ်န္ေတာ့္အား အစီးအစဥ္တစ္ခုတြင္ တင္ျပမႈတစ္ခု ျပဳလုပ္ေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။ အစ္မသဖြယ္ ခင္မင္သည္က တေၾကာင္းမို႔၊ မည္သည့္အေၾကာင္းကို တင္ျပရမည္နည္းဟု ေမးရာ စာေပႏွင့္ပတ္သက္၍ လူငယ္တဦး၏ အျမင္ကို တင္ျပေပးရမည္ ဟု ဆိုရာ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါသည္။ ဖတ္မိဖတ္ရာ စာမ်ားထဲမွ ျမန္မာစာေပေလာအေပၚ သံုးသပ္ခ်က္မ်ားကို စုစည္းခဲ့ပါသည္။ အမွန္တကယ္ တင္ျပခ်ိန္ ေရာက္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းနဘန္းၾကီးသြားပါသည္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ (Y.M.C.A) ရွိ ခမ္းမတခုတြင္ ခရစ္ယာန္ စာေရးဆရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္တကြ အျခားလူငယ္တဦး တင္ျပမည့္ အေၾကာင္းအရာကို နားေထာင္ရန္ ေရာက္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာရမည့္ ေခါင္းစဥ္မွာ "ခရစ္ယာန္စာေပအေပၚ လူငယ္တစ္ဦး၏ အျမင္" ဟူ၍ ျဖစ္ရာ "ဘုရားသခင္" ဟု တမိပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့ထက္ အရင္တင္ျပမည့္ လူငယ္မွာ ယခုအသင္းခ်ဳပ္ ရုပ္ျပသံၾကားဌာန တာ၀န္ခံအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ဆရာ ေစာျမမင္းလြင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူကေတာ့ ေခါင္းစဥ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ရရွိထားရာ ခရစ္ယာန္စာေပအေပၚ သူ၏အျမင္ သံုးသပ္မႈမ်ားကို ပီပီျပင္ျပင္ ေဇာ္ျပသြားႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့မွာ ခရစ္ယာန္စာေပအေၾကာင္း ဘာမွ် စဥ္းစားထားျခင္း မရွိရကား အခက္ေတြ႔ေနျပီး၊ ေဇာေခြ်းမ်ားပင္ က်လာရပါသည္။ ပါးစပ္မွ ေတြ႔ကရာ ဟုိအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္းမ်ား ေျပာေနရေသာ္လည္း မိမိေျပာေသာ အေၾကာင္းမွာ ေခါင္းစဥ္ ဦးတည္ခ်က္ကို လံုး၀ ထိမိျခင္း မရွိေၾကာင္း မိမိဘာသာ သိေနပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၂ေယာက္၏ တင္ျပမႈအျပီးတြင္ ခပ္ပိန္ပိန္ အသက္ၾကီးၾကီး ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးသည္ ထိုင္ခံုမွ ထ၍ စကားေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခရစ္ယာန္ စာေပေလာကတြင္ အလြန္ နာမည္ထင္ရွားေသာ ဆရာၾကီး "သံလွ်င္ေဖသြင္" ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါေတာ့သည္။ ဆရာၾကီးက ကြ်န္ေတာ္၏ တင္ျပ၊ သံုးသပ္သြားေသာ အခ်က္မ်ားအတြက္ ခ်ီက်ဴးအားေပးခဲ့ျပီး ေနာင္တခ်ိန္တြင္ ယခုေျပာဆိုတင္ျပသြားေသာ လူငယ္မ်ားသည္ ခရစ္ယာန္စာေပေလာက၏ မ်ိဳးဆက္သစ္တရပ္ကို ဦးေဆာင္သြားမည့္သူမ်ား ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု မိမိယံုၾကည္ေၾကာင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ ေျပာဆိုသြားခဲ့ရာ ကြ်န္ေတာ့မွာ အျမီွးအေမာက္မတည့္ လြဲေခ်ာ္မႈေၾကာင့္ ရွက္ေၾကာက္၊ အားငယ္စိတ္မွ ၀မ္းေျမာက္ရြင္လန္းစိတ္ ျဖစ္ရကား ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခရစ္ယာန္ စာေပးေရးသားၾကည္မည္ဟု ဆံုျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး အေနျဖင့္ ခရီးသြားေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို အသင္းေတာ္မ်ား ေကာင္စီ၊ လူငယ္ဌာနမွ ထုတ္ေ၀သည့္ "အျမင္သစ္"  စာေစာင္တြင္ စတင္ေရးသားခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့အား ဆက္လက္၍ ဆရာမ ျမမာလာက အားေပး၍ ကြ်န္ေတာ္ေရးသားေသာ ခရီးသြားေဆာင္းပါးကို အျမင္သစ္ စာေစာင္တြင္ ထည့္သြင္းေပးျခင္းျဖင့္၊ ခရစ္ယာန္စာေပ စင္ျမင့္သို႔ တက္ရာ ေလွခါးရင္းသို႔ ပိုခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အမႈေတာ္ေဆာင္ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို မတတ္တေခါက္ျဖင့္ ေရးသားရင္း ေမတၱာတမန္ စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ၾကိဳးၾကားျဖင့္ ပါ၀င္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ စာမေရးတတ္ပါ။ စာကို ဘယ္လိုေရးရမည္နည္း ?  ဆိုသည္ကိုလည္း ေကာင္းစြာမသိပါ။ မိမိသိရွိ ခံစားရေသာ အေၾကာင္းအရာေလးမ်ားကို မူတည္ကာ ေ၀မွ် ေရးသားျခင္းျဖင့္ ခရစ္ယာန္ စာေပစင္ျမင့္ ေထာင္တစ္ေနရာတြင္ ေရာက္ရွိခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဆရာေစေရႊရည္ (ဆရာဆိုး)၊ ဆရာထြန္းျမတ္ေအး၊ ဆရာမိုးစည္၊ ဆရာသံလွ်င္ေဖသြင္ တို႔ကို မ်ားစြာ အားက်မိပါသည္။ သူတို႔လို ကြ်န္ေတာ္ စာမေရးတတ္ပါ။ သူတို႔ကဲ့သို႔ အလြန္ျဖစ္ခ်င္သည္ ဟူ၍ စိတ္ထဲမွ မၾကာခဏ ေတြးမိပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့အေနျဖင့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ား အားလံုးကို အားေပးခ်င္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရွ႔တြင္ ဂုဏ္ယူ စံထားဘြယ္ ပုဂၢိဳလ္ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိေနၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိတို႔အေနျဖင့္ အားမငယ္ၾကပါႏွင့္။ အေကာင္းဆံုး ဆပ္ကပ္ ၾကိဳးစား သြားရန္ အားေပးလိုပါသည္။ ေအာင္ျမင္မႈ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ သူမ်ားအေနျဖင့္လည္း မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားကို ၾကိဳဆိုပါ။ ေနရာေပးပါ။ လက္တြဲပို႔ေဆာင္ပါ။ ျမွင့္တင္၍ ေခၚေဆာင္ပါ။ တနည္းအားျဖင့္ မိမိတို႔သည္ အသက္အရြယ္ပိုင္းအရ "က်လူ"  မ်ားျဖစ္ေနပါျပီ။   "တက္လူ"  မ်ားကို ေနရာေပးရန္ လိုအပ္ပါသည္။ မႏၱေလး-လာရိႈးလမ္း ေတာင္တက္၊ ေတာင္ဆင္း လမ္းေကြ႔မ်ားတြင္ ေတြ႔ရေသာ ဆိုင္းဘုတ္အတိုင္း - -

" သတိ .. အတက္ကားကို ဦးစားေပးပါ"

ဟူေသာ ႏိႈးေဆာ္ခ်က္ကို အျမဲသတိရလွ်က္ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ား၏ အရည္အခ်င္းကို အသိအမွတ္ျပဳ၍ သူတို႔အား စင္ျမင့္တေနရာသို႔ ေရာက္သည္အထိ ပို႔ေဆာင္ေပးရန္ တာ၀န္ရွိေၾကာင္းႏွင့္၊ မိမိသည္ အဆင္းဘ၀၊ က်လူ ျဖစ္ေနေၾကာင္းကို သတိရလွ်က္ ---

"သတိ .. အႏၱရယ္ကုန္းဆင္း၊ ဂီယာၾကီးႏ်င့္ဆင္းပါ"   ဟူေသာ သတိေပးခ်က္ကို ႏွလံုးသြင္းရင္း ခရိးဆက္ၾကရန္လည္း ႏႈိးေဆာ္ပါသည္။

ကိုေမတၱာ (သင္းအုပ္ဆရာ)

၂၀၁၀ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ေ၀ေသာ သင္းအုပ္ဆရာတစ္ေယာက္၏ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္ ကိုေမတၱာ (သင္းအုပ္ဆရာ) ၏ ၀တၱဳတို၊ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္တင္ျပပါသည္။ ဆရာသည္ ကယားျပည္နယ္၊ ဒီေမာဆိုးေဒသတြင္ အမႈေတာ္ထမ္းေဆာင္လွ်က္ရွိပါသည္။
ဆက္သြယ္ရန္၊ Email: komitta@gmail.com   Mobile: +95 (092) 400 619

Posted in: သက္ေသခံခ်က္