ေမတၱာေရာင္ၿပန္

"ေအာင္ေအာင္ေရ"
အိမ္ေရွ ့မွ ေမာင္ေမာင္ရဲ ့ေခၚသံေႂကာင့္ ေအာင္ေအာင္ ထမင္းဝိုင္းမွ အႁမန္ထလိုက္သည္။ ....
"ဘာမၽား ႁဖစ္တာလည္းကြာ မင့္ဟာက ေရးၾကီးသုတ္ပၽာနဲ ့ ဘာလည္းေႁပာ "
"ဟုတ္ပ ေနာက္က ကၽားလိုက္တဲ့ အတိုင္း နင့္ဟာက ငါေတာင္ အထိတ္တလန္ ့ႁဖစ္သြားတယ္ "
အတူ ရွိေနေသာ မာလာ ကလဲ ဝင္ေထာက္လိုက္ေလသည္။
ေမာေနေသးေသာ ေမာင္ေမာင္ စကားပင္ မဆိုႏိုင္အားေသးပဲ၊ မွားပါတယ္ ကိုေသာင္းရယ္ ဆိုေသာ အထာႁဖင့္ ႂကည့္ေနသည္ အလား .....
”ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို ့မေနာက္နဲ႔ေနာ္၊ အခုဟာက မင္းကိစၥကြ ဟိုေလ  ဟို”
” ဟယ္ ဘာေတြႁဖစ္ေနမွန္းကို မသိဘူး တဟယ္ဟယ္နဲ ့ေသေရး ရွင္ေရးဆိုရင္ေတာ့ ႁပီးႁပီ” သူသာ မက မာလာကပင္ စိတ္မရွည္စြာႁဖင့္ ေမာင့္ေမာင့္ ေခါင္းအား ဝင္ထု လိုက္ေလသည္။ သူလည္း အနည္းငယ္ေတာ့ ရင္ခုန္မိတာကအမွန္။
” ဟိုေလ။ ခင္ေမဝင္းက မင့္ကို ေတြ ့ခၽင္လို ့တဲ့၊ သူငါ့ကို လာေႁပာတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အေရးၾကီးပံု ရတယ္ ”
”ေအးေလ ငါသြားေတြ ့လိုက္ပါ့မယ္။ ေမာင္ေမာင္ရာ စိတ္သာ ခၽပါ ”
ခင္ေမ၀င္းသည္ ေအာင္ေအာင္၏ ဘဝတြင္ တစ္သက္မွာ တစ္ခါ ႏွလံုးသားႏွင့္ရင္းႁပီး ခၽစ္ခဲ့ရသူ ႁဖစ္သည္။
သူကလည္း အဝင္း (ခင္ေမ၀င္း) ႏွင့္ေဝး၍ မေနႏိုင္သလို သူခၽစ္ရတဲ့ အဝင္း ကလည္း ထို ့အတူပါပင္ ။ကံပုလဲ ရြာလယ္လမ္းေလးအတိုင္း ဆက္ေလ်ွာက္လာရင္း စိမ္းလန္းေနတဲ့ ဂၽပန္ပိေတာက္ပင္ေတြက အစီအရီ ေပါက္ေနတာကို ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ ေႁပးလႊား ေဆာ့ကစား ေနႂကတဲ့ ကေလးေတြကို ႂကည့္ရင္း သူ၏ ငယ္စၪ္ဘဝေတြကိုပင္ ႁပန္ တမ္းတမိသလို ဤလမ္းမ ထက္မွာ ပင္ သူႏွင့္ အဝင္းတို ့အတူကစားရင္း ေနထိုင္လာခဲ့ႂကတာ ယခုဆိုရင္ ဘဝႂကင္ေဖၚအႁဖစ္သို ့ပင္ ကူးေႁခေတာ့မည္။ လာမည့္ ဝါကြ်တ္တြင္ ႏွစ္ကိုယ္အတူ နီးႂကဖို႔အေရး ေတာင္းရမ္းဖို ့ရန္ပင္ တူႏွစ္ကိုယ္ တိုင္ပင္ခဲ့ႁပီးေပႁပီ။ ေလပူတစ္ခၽက္ကို မႈတ္ထုတ္ရင္း ထြန္းလင္းတို ့အိမ္ဆီသို ့သူ ေျခၪီးတည္ကာ ေကြ ့ဝင္လိုက္သည္။
”ႂကာလိုက္တာ ငေအာင္ရာ”
”အဝင္း မင့္ကို ေစာင့္ေနတာ အေတာ္ႂကာသြားႁပီ။ စိတ္မတိုဘူးတဲ့ အဝင္း ဘာ့ေႂကာင့္မွန္းမသိဘူး ႁပန္မယ္ တကဲကဲ လုပ္ေနလို ့မနည္း ေခၽာ့ေႁပာထားရတယ္ ငေအာင္ရာ၊ မင့္ လည္း ေနာက္မက်စဖူးပဲ ဘာ့ေႂကာင့္ ဒီေန ့မွ ေနာက္က်ရတာလဲ ”
” ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ေနလို ့ပါကြာ ”
ထြန္းလင္း အား အားမပါစြာ ေႁဖရင္း အိမ္ေပၚသို ့လွမ္းႂကည့္လိုက္မိသည္။ ထြန္းလင္းက ခၽစ္ရတဲ့ အဝင္းႏွင့္ေတြ ့ရန္ အႁမဲ စီစၪ္ေပးေနက်မို ့ယခုလည္း သူ႔ ့အိမ္တြင္ ေတြ ့ဆံုရန္ ခၽိန္းဆိုထားႁခင္းႁဖစ္သည္။ ေစာေစာ ထြက္လာရန္ စိတ္ကူးခဲ့ေပမဲ့ ဆရာေစာရန္ေအာင္တို ့ေရာက္လာေသာေႂကာင့္ ေနာက္က်သြားခဲ့ႁခင္းကိုေတာ့ ရွင္းမႁပႁဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါ။ အိမ္ေပၚ ကုလားထိုင္တြင္ အေပါက္ဝကို ေကၽာေပး ထိုင္ေနေသာ အဝင္းကို ေတြ ့ေတာ့ သူ ရင္ေတြ ေလးေနမိသည္။
”ေစာင့္ေနတာ ႂကာလွႁပီ ကိုေအာင္ရာ။ ဘာေႂကာင့္ ေနာက္က်ရတာလည္း ေႁပာပါၪီး”
စူပုပ္ေနတဲ့ ခၽစ္သူ အဝင္းအား အဘယ္သို ့ေဖ်ာင္းဖၽရမည္ကိုပင္ သူ မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ သနားသြားမိသည္။ အႁဖစ္မွန္ကိုေတာ့ ”အမွန္တရား ဟူသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ဖံုးကြယ္၍မရ ဟူ၍ ” ဆိုထားသည္မို ့ ဘာပဲႁဖစ္ႁဖစ္ အသိေတာ့ ေပးရေပမည္သာ။
”ဧည့္သည္ ေရာက္ေနလို ့ပါ အဝင္းရာ ကိုေအာင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ”
”ဒါေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့။ အဝင္း ကိုေအာင့္ကို ေမးခၽင္တာက ဒီအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး .... အဝင္းေလ ကိုေအာင့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းလို ့ပါ“
“ဟာ အဝင္း အဲ့ဒီလိုေႁပာမွပဲ ကိုေအာင္ စိတ္ပူမိႁပန္ႁပီ ...... ေႁပာစရာရွိတာ ေႁပာပါ။ ကိုေအာင္ အဝင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ မညာသလို ေနာင္လည္း ညာမွာ မဟုတ္ပါဘူး ”
ေႁပာေႁပာဆိုဆို စိုးရိမ္စိတ္ေတြေႂကာင့္ နံေဘးမွ ကိုယ္ကို အသာေစာင္းငဲ့ကာ အဝင္း၏ လက္ကို ဖြဖြကေလး ဆုပ္နယ္ႁဖစ္သည္ .....ေမႊးႂကိဳင္ သင္းပၽံ ့ေနေသာ ကိုယ္သင္း ရနံ ့တို ့က ႏွာ၀သို႔ ေအးႁမႁမ ဝင္ေရာက္လာေနေသာ္လည္း မခံစားမိႏိုင္ေတာ့ပါ ....
”ႁမႁမက လာေႁပာတယ္ ...... ကိုေအာင္.....ကိုေအာင္က ခရစ္ယာန္ဘာသာထဲ ဝင္သြားႁပီဆို ....... အဲ့ဒါ တကယ္လား ကိုေအာင္”
ညိဳးႏြမ္းေနေသာ မၽက္ႏွာႁဖင့္ ေမးေနေသာ ခၽစ္တဲ့သူ အဝင္းအား သူ အဘယ္သို ့ေႁပာရပါအံနည္း ။ ”အႂကင္သူသည္ လူတို ့ေရွ ့မွာ ငါ့ကိုဝန္ခံအံ့ .... ငါသည္လည္း ထိုသူကို ေကာင္းကင္တမန္ႏွင့္ ခမည္းေတာ္ ဘုရား ေရွ ့ေမွာက္တြင္ ဝန္ခံမည္။ .... အႂကင္သူသည္ ငါ့ကို ႁငင္းပယ္အံ့။ ငါသည္လည္း သူ ့ကို ႁငင္းပယ္မည္ ” ဆိုေသာ ႏႈတ္ကပါတ္ေတာ္ကို ရင္တြင္းမွာ ပဲ့တင္ထပ္ကာ ႂကားေယာင္ေနမိသည္ ........
”ဘုရားသခင္ဟာ သင့္ကို ခၽစ္ေသာ ေမတၲာေတာ္ေႂကာင့္ ဤေလာကသို ့ဆင္းႂကြလာႁပီး မေဖါက္ မႁပန္ေသာ အဂၢါေပ ေမတၲာစစ္ႁဖင့္ သင့္ကို အသက္ေပး ခၽစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္.... ထိုေမတၲာရွင္ ဘုရားသခင္အား သင္မၽက္ကြယ္ႁပဳ။ လွၽစ္လွၽဴမရွႈ လိုက္ပါနဲ ့လား ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့ရယ္”
သင္တန္း ေနာက္ဆံုးရက္မွ ဆရာေစာရန္ေအာင္ ေဝငွ ေဟာႂကားခဲ့ေသာ ေဒသနာတရား စကားကိုလည္း ႂကားေယာင္ေနမိႁပီး .......သူ ေခြ်းပင္ ႁပန္ေနမိသည္ထင့္... ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားႏွင့္ ႏွလံုးသားအေရးကို ေကာင္းစြာ ခၽိန္ထိုးခဲ့ႁပီးႁပီမို ့ .....
” ဟုတ္တယ္ အဝင္း ..... ကိုေအာင္ ခရစ္ေတာ္ ေယရႈဘုရားကို ကိုေအာင့္ရဲ့ အသက္သခင္ ကယ္တင္ရွင္ အႁဖစ္ လက္ခံလိုက္တယ္ ”
”ေတာ္ပါေတာ့ ကိုေအာင္ရယ္ ..... အဝင္း ကေတာ့ ႂကားတဲ့အခၽိန္မွာ ဘယ္လိုမွ ကိုေအာင္ ဒီလို မႁဖစ္ႏိုင္ဘူးလို ့ထင္ခဲ့တာ အခုေတာ့ သဲထဲ ေရသြန္ႁဖစ္ရႁပီေပါ့ ကိုေအာင္ ...ဒါ .... ဒါဆို.... ကိုေအာင္က .....”
 ”ကိုယ္ ခရစ္ယာန္ ႁဖစ္သြားေပမဲ့ ကိုေအာင္ အဝင္း အေပၚမွာ သစၥာမမဲ့ပါဘူး အဝင္းရာ ”
သူ၏ စကားဆံုးေတာ့ သူမသည္ သူ ့အား တစိမ္းသြင္သြင္ ႂကည့္ကာ ....
”ဒီမယ္ ကိုေအာင္ ဘာသာေရးကို ေဖါက္လြဲေဖါက္ႁပန္ႁပဳတဲ့ ကိုေအာင့္လို လူမၽိဳးကို အဝင္း ဘယ္ေတာ့မွ...ဘယ္ေတာ့မွ .... ”
စကားကို အဆံုးတိုင္ေအာင္ နားေထာင္ႁခင္း မရွိသလို ထင္ရာစြတ္ေႁပာေနေလေတာ့လည္း အငိုႁဖင့္ အဓိပၸါယ္ အမၽိဳးမၽိဳး ဖြင့္ဆိုႏိုင္ေသာ စကားကို ငိုသံေႏွာေနတဲ့ အဝင္း.....
”အဝင္း ကိုလည္း ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာ မမဲ့ခဲ့သလို ဆက္လက္ႁပီးလည္း ခၽစ္ေနမွာပါ အဝင္း။ ေနာက္ႁပီး ေယရႈ ခရစ္ေတာ္ဆိုတာက ..... ကိုယ္တို႔ ့ေလာကသားေတြ၊ အထူးသႁဖင့္ ေလာဘ။ ေဒါသ။ ေမာဟေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေလာကီလူသားေတြအတြက္ အသက္ေတာ္ကိုစြန္ ့ႁပီး အႁပစ္ငရဲမွ ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ ကယ္တင္ရွင္ပါ အဝင္းရယ္”
”ေတာ္ပါေတာ့ ကိုေအာင္....... အဝင္း အထင္ႂကီးခဲ့ေလသမွၽ ရွင္ ဟာေလ ဖြတ္ သာသာနဲ႔ အလကား လူမွန္း အခုလို ႂကိဳသိလိုက္ရတာ အဝင္း အတြက္ သိပ္ ကံေကာင္းတယ္..... ဒီမယ္ ကို္ေအာင္၊ အဝင္းကို အဲ့ဒီ ေယရႈထက္ ပို မခၽစ္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ ေႁဖပါၪီး တရားေဟာ ဆရာႂကီးရဲ ့”
”အရာရာမွာ ဘုရားကိုသာ ၪီးထိပ္ထားရမယ္ လို ့ဆိုထား .....”
”ျဖန္း .... ျဖန္း ”
”စေကာ ေလာက္မွ ေစာက္ မနက္တဲ့ ရွင့္အတြက္....... ဒါေနာက္ဆံုး လက္ေဆာင္ပါပဲ ”
”ဒုန္း. ဒုန္း. ဒုန္း”
”အဝင္း..အဝင္း..ကိုေအာင္ ရွင္းႁပပါရေစ..”
ေႁပာေႁပာဆိုဆို အဝင္း သူ ့ေရွ ့ေမွာက္မွ တားဆီးခၽိန္ပင္ မရ ေႁပးထြက္သြားေလေတာ့သည္....အနမ္းေတြ ေဝကာ၊ အႂကင္နာ အႁပည့္ႁဖင့္ အနမ္းမိုးေတြ ေျခြခဲ့ေသာ သူ ့ပါးႁပင္ထက္မွာ ႏူးညံ့ေသာ လက္တစ္စံုက သံမဏိအသြင္ ႁဖစ္တည္ခဲ့ေသာေႂကာင့္ ထူပူသြားေသာ သူ ့ပါးႁပင္အား သူ အသာ ပြတ္သပ္မိလွၽက္သာ ......
”ဆရာ.ဆရာ၊ ဟာ ဘာႁဖစ္ေနတာလည္းဗၽာ.ေခၚလည္း မႂကား။ ေအာ္လည္းမႂကားနဲ႔။ ပါး ေယာင္ေနလို့လား ဆရာ။ မွန္းစမ္း ညကလည္း အေကာင္းႂကီးပါ..ဟာ ဘာမွလည္း မႁဖစ္ပါဘူး ”
လက္ေထာက္ သင္းအုပ္ဆရာ ေမာင္သြင္က ေႁပာေႁပာဆိုဆို သူ ့လက္ကို အသာဆြဲဖယ္ရင္း ေနာက္ဆုတ္သြားကာမွ သူ ့စိတ္ေတြကို ႁပန္စုစည္း မိလိုက္ေလသည္။
”ေႂသာ္..ဘာမွ မႁဖစ္ပါဘူးကြာ၊ အေတြးလြန္ သြားလို ့ပါ”
”စိုးရိမ္သြားလို႔ပါဆရာ..... ဆရာ့အတြက္ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္ေနတယ္ ႂကားလို ့ကြ်န္ေတာ္ ၪီးေသာင္းပိုတို ့အိမ္က ယူလာေပးတာပါ။ ေရာ့ ဆရာ”
လက္တြင္းသို ့အတင္း ထိုးထဲ့ေပးႁပီး၊ ထြက္ခြါသြားေသာ ဆရာေမာင္သြင္အား ႁမင္ကြင္းမွ ကြယ္သြားသည့္အထိ ေငးႂကည့္ေနမိရင္း။ လက္မွ စာကို ႂကည့္လိုက္ေတာ့..
သို ့ ဆရာစိုးညိဳေအာင္ လိႈင္းဘုန္းႁမိဳ။ ေမာ္ကြ်န္းႁမိဳ ့နယ္။
လိပ္မူစာကို ႂကည့္ႁပီး သူ အံ့ႂသသြားမိသည္။ အလ်င္အႁမန္ပင္ စာအိတ္ကို ဖြင့္ဖတ္မိသည္။ ေသသပ္ကာ မိန္းခေလး ပီသေသာ လက္ေရးေလးက သူ အလြတ္ရေနေသာ ခၽစ္ရသူ အဝင္းရဲ့ လက္းေရး ဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြမို ့ သူ ့ရင္ကို လိႈက္ဖိုတလွည့္ ..... ပေဟဠိေတြအႁဖစ္ တလွည့္စီ ႁဖစ္ေပၚေနေစသည္က အမွန္။
ကိုေအာင္ (သို ့မဟုတ္ ဆရာေအာင္)။ အဝင္း စာေရးလိုက္ပါတယ္။ ကိုေအာင္ရဲ ့ေစတနာ ႏွင့္ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ ေယာကၽၤား ပီသတဲ့ ဆံုးႁဖတ္ခၽက္ေတြေႂကာင့္..အဝင္း ေယရႈ ခရစ္ေတာ္ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ရပါႁပီ၊ အခၽစ္ႂကီး ခၽစ္တတ္တဲ့ ကိုေအာင္ ဘာ့ေႂကာင့္ ဒီေလာက္ ရက္စက္ႏိုင္ရတာလည္း ဆိုတဲ့ သိခၽင္တဲ့ ခံႁပင္းစိတ္ေႂကာင့္ ၨ. ေလ့လာရင္း ေလ့လာရင္းႁဖင့္ အဝင္း ထာဝရအသက္ကို လက္ဝယ္ပိုင္ဆိုင္ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးရဲ ့ကဲ့ရဲ့ ဝိုင္းပယ္မူေတြကို ရင္ဆိုင္ႁပီ့း မတြန္႔ ့မဆုတ္ ႏွင့္ ယံုႂကည္ရာကို သစၥာတရားႁဖင့္ ရပ္ရြာကေန ေပၽာက္ကြယ္သြားတဲ့ ကိုေအာင္ကို အဝင္း ဒီတစ္သက္ ေတြ ့ရေတာ့မယ္လို  ့ထင္မွတ္ မထားရဲေတာ့ပါဘူး ။ ကိုေအာင္က လြဲရင္ အႁခားသူကိုလည္း အစား မထိုးႏိုင္တဲ့ အဝင္းရဲ့ သစၥာတရားေႂကာင့္လည္း သခင့္ ေစရာလမ္းမွာ ခႏၶာ၊ စိတ္။ ဝိညာၪ္ အားလံုး အပ္ႏွံကာ ဆက္ကပ္ အေစခံခဲ့ပါတယ္။ ကိုေအာင့္ကို အဝင္း တစ္ေန ့မွေတာ့ ေမ့လို ့မရခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ငါးႏွစ္ ဆိုတဲ့ ရာသီခြင္ လည္ပတ္အႁပီးမွာ ကိုေအာင္ေနတဲ့ လိႈင္းဘုန္းႁမိဳ႔ကို ေရာက္ဖူးတဲ့ ဆရာေသာင္းပို ရဲ့သမီး ဆရာမ မီးမီးထံက ကိုေအာင့္ အေႂကာင္းေတြ သိခြင့္ရခဲ့တာပါ။ အခု အဝင္းလည္း ၪပုဒ္စာေႁဖ ဆရာမ မြမ္းမံသင္တန္းမွာ ရပ္ရြာ အတြက္ကိုယ္စားသင္တန္းတက္ေရာက္ခံယူဖို႔ တစ္လ တိတိ ရန္ကုန္မွာ ရွိေနမွာပါ။ အဝင္းကို ခြင့္လႊတ္ပါလို ့ေတာင္းပန္ရင္း ။ ကိုေအာင္ အခၽိန္ရရင္ လာခဲ့ပါ လို႔ ့ေတာင္းဆိုပါရေစ..မွ..ဆရာမ ခင္ေမဝင္း ( ဓမၼပညာတာဝန္ခံ) ေခတၲ။ ရန္ကုန္၊
”အဝင္းရယ္ ... ကိုေအာင္ မင္းေလးကို ခြင့္လႊတ္ ရံုသာ မကပါဘူး။ အ၀င္းရဲ ့သစၥာတရား နည္းတူ။ မေဖါက္မႁပန္ေသာ ေမတၲာတရားေတြႁဖင့္ ကိုေအာင့္ ရင္ထဲက အခၽစ္ ေတြက မင္းကေလးအတြက္ ရွင္သန္ေနဆဲပါကြာ။ ေမႊးပၽံ ့ေနႁမဲပါ။ ခိုင္ႁမဲေနဆဲပါ အဝင္း ”
ခၽစ္ေသာ္လည္း။ မတူညီေသာ ထမ္းပိုးေပမို ့ဘယ္ေတာ့ မွ မဆံုႏိုင္ဟု သခင့္ အလိုေတာ္ကို ေရွ ့တန္းတင္ရင္း ကုန္လြန္ႁဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ေန ့ေတြ ရွိခဲ့ေပမဲ့။ လြမ္းေရးထက္ သခင့္ေပး တာဝန္သာ အဓိက ေပမို႔ ထိန္းခၽဳပ္ကာ ထားခဲ့တဲ့ အခၽစ္စိတ္ေတြက အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ့ရင္ အနက္ရွိႈင္းဆံုးအတြင္း ကာလ အတန္ၾကာ တိမ္ႁမဳပ္ ေနရာမွ ရုန္းကန္ ေပါက္ကြဲထြက္ရန္ တာစူ ေနခဲ့ေလႁပီ..။        ။
”ဓမၼ အေဆြမၽား အေမာေႁပကာ အစၪ္ခိုင္ခန္ ့ေစဖို႔ ”
့နာမေတာ္ႁမတ္၌
Samuel Soe Lwin

Posted in: ၀တၱဳ တုိ