ရသ ( ၁)

လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ အေကာင္းဆံုးအစိတ္အပိုင္းဆိုတာ မၾကီးက်ယ္တဲ့၊ အမည္မေဖာ္တဲ့၊ အမွတ္တရျပဳမေနတဲ့ အၾကင္နာ ေမတၱာအျပဳအမူေလးမ်ားပါ။
ကိုယ့္ဆႏၵ၊ ကိုယ့္အတၱအတိုင္း တစ္ဖက္သားကို အရုပ္တစ္ခုလို ပံုသြင္းခ်င္တာ ေမတၱာမွမဟုတ္ဘဲ။
လူတစ္ေယာက္ကို သံေယာဇဥ္နဲ႕ သတိရေနတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္စစ္ၾကည့္။ ပူေလာင္ေနတယ္၊ တင္းက်ပ္ေနတယ္၊ မလြတ္လပ္ေတာ့ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကို သံေယာဇဥ္နဲ႕ သတိရေနတာဟာ အဲဒီလူရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာ ဒူးေထာက္လက္ေျမွာက္ျပီးေတာ့ အရႈံးေပးလိုက္တာနဲ႕အတူတူပဲ။
မိုက္ေနပါလ်က္နဲ႕ မိုက္မွန္းမသိရင္ ဘယ္ေတာ့မွေကာင္းမလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
မ်က္စိေရွ႕မွာ ရွိေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာမရွိရင္ နီးလ်က္ေ၀းေနပါတယ္။ မ်က္စိေရွ႕မွာမရွိေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာရွိေနရင္ ေ၀းလ်က္နီးေနပါတယ္။ မ်က္စိေရွ႕မွာ ရွိဖို႕ထက္ စိတ္ထဲမွာရွိဖို႕က ပိုအေရးၾကီးပါတယ္။
နားလည္မႈအျပည့္ပါတဲ့ အခ်စ္သာရွိေနရင္ စိတ္ထဲမွာ အၿမဲရွိေနမွာပါ။
ပကတိတံတားက အရပ္ေဒသေတြကို ဆက္သြယ္ေပးတယ္ ေမတၱာတံတားက ႏွလံုးသားေတြကို ေပါင္းကူးေပးတယ္၊ ေမတၱာစိတ္ကိုယ္စီနဲ႕ သတိရေနၾကမယ္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း နီးနီးေလးပါပဲ။
အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္ဆိုရင္ ငါသူနဲ႕ တစ္သက္လံုးစကားေျပာႏိုင္မလားဆိုတာ အရင္စဥ္းစားပါ။
ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ သူ႕ကိုဘယ္သူနဲ႕မွ မႏိႈင္းတာအေကာင္းဆံုးပဲ။ ႏႈိင္းယွဥ္ျပီးေတာ့ေတြးတာနဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ မရေတာ့ဘူး။ ျမင္ရတဲ့အခါမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။
တဖတ္သားကိုေလးစားမႈမရွိဘဲ ေစတနာေကာင္းတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
တကယ္ေမတၱာစစ္မွန္သြားရင္ ကိုယ့္အတြက္ ဘာအေကာင္းဆံုးလဲလို႕ေတြးတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕အတြက္ ဘာအေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲဆိုတာကို ေတြးျပီး အဲဒါကိုလိုလားတယ္။