အရာခပ္သိမ္းကို ေကာင္းျမတ္ၿပီး ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္း

ဘုရား သခင္သည္ အာဒံကို ဖန္ဆင္း ၿပီးေသာအခါ သူ႔အတြက္ ဥယ်ာဥ္ကို စိုက္ပ်ဳိးေပးၿပီး ၄င္းကို ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ ေစသည္။ (ကမာၻ ၂း၁၅)
          အာဒံသည္ သူ႔ အသက္တာတြင္ ခ်ဳိ႕တဲ့ျခင္းကို လံုးဝ မသိကၽြမ္း ခဲ့ပါ။ ဘုရား သခင္သည္ ေကာင္းျမတ္၍ ခ်စ္တတ္ေသာ ဘုရား သခင္ ျဖစ္ၿပီး အာဒံသည္ သူ၏ သေဘာ သဘာဝႏွင့္ ဂုဏ္အဂါၤရပ္ကို ရင္းႏွီး ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရား သခင္သည္ အာဒံ အတြက္ ေနရာ တစ္ခု ျပင္ဆင္ ေပးေသာ အခါ သူ၏ သေဘာ သဘာဝႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ အရာကို ျပင္ဆင္ ေပးခဲ့သည္။ ကိုယ္ေတာ္ ဘာလုပ္ သနည္း။ ဥယ်ာဥ္ တစ္ခုကို ဖန္ဆင္းၿပီး ဧဒင္ဟု အမည္ ေပးခဲ့သည္။ ဧဒင္ ဆိုသည္မွာ ေဟၿဗဲ ဘာသာျဖင့္ “ခ်မ္းသာျခင္း၊ ႂကြယ္ဝျခင္းႏွင့္ ႏွစ္သက္ အားရျခင္း” ဟု အဓိပါၸယ္ ရသည္။ ဘုရား သခင္သည္ လူအား ထိုသို႔ေသာ ေနရာ မ်ဳိးတြင္ ေနထိုင္ ေစလိုသည္။ မက်ဆင္းခင္ ထို ေနရာတြင္ သူ ေနထိုင္ခဲ့သည္။

          ကမာၻ ၂း၉ “ထိုေျမ ထဲက အဆင္း လွ၍ စားဘြယ္ ေကာင္းေသာ အပင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ထာဝရ အရွင္ ဘုရား သခင္ ေပါက္ေစ ေတာ္မူ၏။ ထိုဥယ်ာဥ္ အလယ္၌ အသက္ပင္ လည္းရွိ၏။ ေကာင္း မေကာင္းကို သိကၽြမ္းရာ အပင္လည္း ရွိ၏။”

ဘုရား သခင္သည္ အရသာ ရွိေသာ အသီး မ်ားကို သီးေစသည့္ လွပေသာ အပင္ မ်ားကို ေပါက္ေစ သည္။ သင္သည္ လွပေသာ အရာမ်ား ေၾကာင့္ ဆြဲေဆာင္ ခံရ၍ အရသာ ေကာင္းေသာ အရာမ်ားကို ႏွစ္သက္ သည္မွာ ဘာေၾကာင့္ နည္းဟု စဥ္းစား မိပါသလား။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ထိုအရာ မ်ားကို သင္ ခံစား ေစရန္ ဖန္ဆင္း ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
          အာဒံတြင္ ထိုအရာ အားလံုးရွိသည္။ က်ဆင္းျခင္း မတိုင္မီ တြင္ ဘုရား သခင္သည္ သူ႔ အသက္တာ၏ ဗဟိုႏွင့္ အရာ ခပ္သိမ္းတြင္ ေက်နပ္ ေရာင့္ရဲမႈကို ေပးေသာ အရင္း အျမစ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ က်ဆင္း ၿပီးေသာ အခါ လူသည္ ဘုရား သခင္၏ ဘုန္းသေရမွ က်ဆင္း သြားခဲ့သည္။ (ေရာမ ၃း၂၃)
          အာဒံ အျပစ္ လုပ္ေသာ အခါ သူ႔ အသက္တာ ထဲတြင္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း ဝင္ေရာက္ လာသည္။ ေႁမြသည္ ဧဝထံတြင္ ႏႈတ္ကပတ္ ေတာ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ သံသယ စိတ္ကို မ်ဳိးေစ့ ႀကဲခဲ့သည္။ (ကမာၻ ၃း၁) ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ အေပၚ သံသယ ဝင္ေသာ အခါ အာဒံႏွင့္ ဧဝတို႔ ထိုအတိုင္း လုပ္ေဆာင္ ၾကၿပီး အျပစ္ က်ဴးလြန္ ၾကေတာ့သည္။ ရလဒ္ အေနျဖင့္ ဘုရား သခင္၏ ဘုန္းေတာ္ သူတို႔ထံမွ ထြက္ခြာ သြားၿပီး အာဒံသည္ မိမိ၌ အဝတ္ ခ်ည္းစည္း ရွိသည္ကို သေဘာ ေပါက္လာသည္။ သူ႔ ဘဝတြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္ ရွိေၾကာင္း သိလာခဲ့သည္။ ရုတ္တရက္ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုေပၚလာၿပီး ဘုရား သခင္၏ ဘုန္းေတာ္ႏွင့္ ႂကြယ္ဝ ျခင္းမွ လိုအပ္ခ်က္ ျပည့္ဝ ေစရန္ မခံယူ ႏုိင္ေတာ့ေခ်။
          ယံုၾကည္ျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ မိတ္သဟာယ ဖြဲ႕ျခင္း၊ ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္ အတူ သြားလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘုရား သခင္ႏွင့္ မိတ္သဟာယ ဖြဲ႕ေလေလ၊ ကိုယ္ေတာ္ကို သိကၽြမ္း ေလေလျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေတာ္ကို သိကၽြမ္း ေလေလ တန္ဖိုးထား လာေလေလ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေတာ္ကို တန္ဖိုးထား လာေလေလ၊ ကိုယ္ေတာ့္ကို ကိုးစား ေလေလ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေတာ့္ကို ကိုးစားေလေလ ကိုယ္ေတာ္ ကတိ တည္ေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာသည့္ အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ ေၾကာင္းကို သိေလေလ ျဖစ္သည္။ ယံုၾကည္ျခင္း ဆိုသည္မွာ ထိုအရာပင္ ျဖစ္သည္။

Posted in: တရားေဟာခ်က္မ်ား