ေခတ္ကာလႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္ သမၼာတရား (သုိ႔) အႀကံအစည္ေတာ္ႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ - အခန္း (၁)

အခန္း (၁)
ပေရာဖက္ျပဳခ်က္မ်ား (THE PROPHETIC WORD)            
          သမၼာက်မ္းစာသည္ဘုရားသခင္၏အမိန္႔မွာခ်က္စကားမ်ားျဖစ္သည္။ ဤေလာကႏွင့္ပတ္သက္ေသာအ ယူအဆမ်ား၊ ေလာကနီတိက်င့္၀တ္တရား၊ သမုိင္းရာဇ၀င္ႏွင့္ သိပၸံပညာက်မ္းမဟုတ္ပါ။ သမၼာက်မ္းသည္ ဘုရားသခင္၏အလိုေတာ္ကိုေဖၚျပခ်က္မ်ား၊ လူ၏က်ဆင္းျခင္း၊ လူကိုကယ္တင္ျခင္းအမႈႏွင့္ ေခတ္ကာလ၌ ဘုရားသခင္၏အႀကံအစည္ေတာ္ႏွင့္ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။
သမၼာက်မ္းစာ၌
၁။       ပုဂၢဳိလ္ေလးပါး။ (Four Persons) ခမည္းေတာ္ဘုရား၊ သားေတာ္ေယရႈခရစ္ေတာ္ဘုရား၊ သန္႔ရွင္းေသာ ၀ိညာဥ္ေတာ္ဘုရားႏွင့္ စာတန္မာရ္နတ္။
၂။       ေနရာသံုးေနရာ။ (Three Places) ေကာင္းကင္၊ ကမၻာေလာကႏွင့္ မရဏာ။
၃။       လူတန္းစားသံုးမ်ဳိး။ (Three Classes of People) ယုဒလူမ်ဳိး၊ တပါးအမ်ဳိးသားႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ အသင္းေတာ္။
          သမၼာက်မ္းစာ၌သမၼာေဟာင္း (၃၉)က်မ္းႏွင့္ သမၼာသစ္ (၂၇)က်မ္းပါ၀င္ရာဘုရားသခင္သည္ေရွးသန္႔
ရွင္းေသာ၀ိညာဥ္ေတာ္အားျဖင့္ႏႈိးေဆာ္ေပးကာျပၫႊန္၍ႏွစ္ေပါင္း(၁၆၀၀)အတြင္း၌ေရးသားခိုင္းေလသည္။ ဘီစီ
(၁၄၉၂) မွ ေအဒီ (၁၀၀) တုိင္ေအာင္၀ိညာဥ္ေတာ္ဘုရားကေရးသားခို္င္းေလသည္။ သမၼာက်မ္းေရးသူအ
ေယာက္ေပါင္း(၄၀)ခန္႔ပါ၀င္ေရးသားသည္။ ၎တုိ႔မွာရွင္ဘုရင္မ်ားျဖစ္သည့္ဒါ၀ိဒ္ႏွင့္ေရွာလမုန္မင္းႀကီး၊ ႏုိင္ငံ
၀န္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ဒံေယလႏွင့္ေနဟမိ၊ ယဇ္ပုေရာဟိတ္ျဖစ္သည့္ဧဇရ၊ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံပညာရွင္ျဖစ္ေသာေမာေရွ
ႏွင့္ယုဒရိုးရာထံုးတမ္းက်င့္၀တ္တုိ႔၌က်င္လည္တတ္ေျမာက္သည့္ေပါလု၊ တိရိစာၦန္ထိန္းေက်ာင္းသူအာမုတ္၊ အ
ခြန္ခံမႆဲ၊ တံငါသည္မ်ားျဖစ္သည့္ ပညာမဲ့သူေပတရု၊ ယာကုပ္ႏွင့္ေယာဟန္၊ေဆးပညာရွင္သမားေတာ္လုကာ၊
ပေရာဖက္မ်ားျဖစ္သည့္ေဟရွာယ၊ ေယဇေက်လႏွင့္ဇာခရိစသည့္လူအဆင့္အတန္းေပါင္းစံုတုိ႔ကေရးသားထား
ေလသည္။
          သမၼာက်မ္းသည္အေရွ႕အလယ္ပုိင္းေဒသ၌ေရးသားခဲ့ေသာ္လည္းအာရွေဒသႏွင့္စပ္ဆိုင္ေသာက်မ္း
မဟုတ္ေပ။ ေရးသားထားေသာေဒသမ်ားမွာသိနေတာင္အရက္ေတာ၌၎၊အေရးဗီးယားသဲကႏၱာရ၌၎၊
ပါလက္စတုိင္းၿမိဳ႕၊ ရြာေတာင္ေပၚ၌၎၊ ဗိမာန္ေတာ္၎၊ ေေဒလေဒသႏွင့္ေယရွေခါၿမိဳ႕ပေရာဖက္ေနအိမ္၌၎၊

ပါးရွားျပည္ရွင္ဘုရင္နန္းေတာ္၌၎၊ဗာဗုလုန္ျမစ္ကမ္းပါး၌၎၊ ေရာမၿမိဳ႕အက်ဥ္းေထာင္၌၎၊ပတ္မုတ္ေရလည္
ကၽြန္း၌၎၊ ေဒသေပါင္းစံုဤေရးသားခဲ့ေလသည္။ သမၼာက်မ္းကိုေဆးက်မ္းတစ္ေစာင္ႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ပါစုိ႔။
ေဆးစာေစာင္(၆၆)ေစာင္ကုိေဆးသမားေတာ္(၄၀)ေယာက္ခန္႔ကေဒသေပါင္းစံုမွအႏွစ္(၁၆၀၀)ခန္႔ကြာျခား၍ေရး
သားခဲ့ေသာ္၎က်မ္းသည္အယူအဆ၊ ကုထံုးကုနည္းႏွင့္အေတြးအေခၚမ်ားစြာျခားနား၍သမၼာက်မ္းစာကဲ့သုိ႔ယ
ခုတုိင္တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ေအာင္ျမင္မႈရွိမည္မဟုတ္ပါ။
          သမၼာက်မ္းသည္အမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲျပားျခားနား၍ေရာႃပြန္းရႈပ္ေထြးေနသည့္ေရွးရာဇ၀င္အတၳဳပတၱိသမိုင္း၊
ဒ႑ာရီ၊ ပံုျပင္၀တၳဳႏွင့္ဘာသာေရးဆုိင္ရာေတြးေတာဆင္ျခင္္တံုတရားႏွင့္စိတ္ဥပါဒါန္အစြဲအလန္းျဖင့္ဖြဲ႔ႏဲြ႕ေရး
ထားသည့္က်မ္းမဟုတ္ပါ။ သမၼာက်မ္းတြင္ဖြင့္ဟခ်က္အဆင့္ဆင့္ႏွင္ယံုၾကည္ခ်က္ပါရွိသည္။ ေရွးေခတ္ဘုိးေဘး
မ်ားထက္တရားသူႀကီးမ်ားကပုိ၍၎၊ ပေရာဖက္မ်ားသည္တရားသူႀကီးထက္ပုိ၍၎၊ တမန္ေတာ္မ်ားသည္
ပေရာဖက္ထက္ပို၍၎သိျမင္သည္။သမၼာေဟာင္းက်မ္းႏွင့္သမၼာသစ္က်မ္းသည္ခြဲျခားထားေသာ္လည္းအ
ေၾကာင္းအရာဆက္္ႏြယ္မႈမ်ားစြာရွိသည္။ သမၼာသစ္က်မ္းသည္သမၼာေဟာင္းက်မ္းထဲ၌တည္ရွိၿပီးသမၼာေဟာင္း
မွအေၾကာင္းအရာကုိသမၼသစ္၌ေဖၚျပသည္။ေဟၿဗဲၾသ၀ါဒစာမဖတ္လွ်င္၀တ္ျပဳရာက်မ္းကိုနားမလည္ႏိုင္။
ဗ်ာဒိတ္က်မး္ကုိမေလ့လာလွ်င္ဒံေယလအနာဂတၱိက်မ္း၌အရာမ်ားကိုနာမလည္ႏိုင္။ ခရစ္၀င္ေလးက်မ္းကိုမေလ့
လာလွ်င္ေဟရွာယအနာဂတ္တိက်မ္းအခန္း(၅၃)ကိုနားမလည္ႏုိင္။ထို႔အျပင္ပသခါပြဲေန႔ကိုလည္းနားမလည္ႏိုင္။
          သမၼာက်မး္စာသည္ဘုရားသခင္၏ဖြင့္ဟခ်က္မ်ားျဖစ္၍လူနားမလည္ႏိုင္ေသာစာမ်ားျဖင့္ေရးသားထား
ေသာစာမဟုတ္ပါ။ ဘာသာေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ျပန္ဆုိၿပီးေသာ္လည္းအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္လႊဲမွားသြားျခင္းလံုး
၀မရွိသည္မွာလူတုိ႔ႀကံစည္၍မမွီႏိုင္ေသာ၀ိညာဥ္ေတာ္တန္ခိုးအားျဖင့္ျဖစ္သည္။
          သမၼာက်မ္းစာအနက္ျပန္ဆိုရာ၌အေျခခံသံုးမ်ဳိးရွိသည္။ ယင္းမွာဥပမာတင္စား၍ေဖၚျပျခင္း၊ပံုေဆာင္
ခ်က္ အသံုးျပဳ၍ေဖၚျပျခင္းႏွင့္မူရင္းစာသားအတုိင္းျပန္ဆုိျခင္းတုိ႔ျဖစ္သည္။ “ခို္င္မာေသာစိတ္ႏွလံုးမရွိၾကႏွင့္၊
လူေသသည္မိမိလူေသတုိ႔ကုိသၿဂႌဳလ္ပါေလေစ”စသည့္တုိ႔သည္ဥပမာမ်ားျဖစ္၍ယင္း၏ပုဒ္နက္တစ္ခုလံုးဖတ္ရႈ
ေသာ္သိျမင္ႏိုင္သည္။
          “ေနဗုခဒ္ေနဇာမင္းႀကီး၏ေရႊရုပ္တုႀကီး” “ဒံေယလ၏စတုတၳေျမာက္ေသာသားရဲ႕” ႏွင့္ “မီးခြက္(၇)
လံုးအလယ္၌လူသားေတာ္ႏွင့္တူေသာလူ”စသည္တို႕သည္ပံုေဆာင္ခ်က္ျဖစ္၍ေရွ႕၍အဓိပၸါယ္ေဖၚျပထားသည္။
မူရင္းအတုိင္းျပန္ဆုိျခင္းသည္ဟုတ္မွန္သည့္အတုိင္း၀ိညာဥ္ေရးရာ၌လက္ခံရမည္ျဖစ္သည္။ က်မ္းစာကိုဆုိလို
ရင္းအတိုင္းလက္ခံ၍ခ်ဲ႕ထြင္ကာအနက္ျပန္ဆုိျခင္းမျပဳလုပ္ရပါ။ သမၼာက်မ္းစာျပန္ဆိုမႈမွားယြင္းျခငး္ေၾကာင့္သင္း
ကြဲဂုိဏ္းကြဲျခင္းမ်ားကိုျဖစ္ေပၚေစသည္။ ဘုရားသခင္၏ႏႈကပတ္ေတာ္သမၼာက်မ္းစာကုိပုိင္းျခားေလ့လာရာ၌
ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္အခ်က္(၃)မွာ -
(၁)     သမၼာက်မ္းကိုလြဲမွားစြာအနက္ဖြင့္ဆိုျခင္း။ (The Ministerpretation of Scripture)
(၂)     သမၼာက်မ္းကိုလႊဲမွားစာအသံုးခ်ျခင္း၊ ၾသ၀ါဒေပးျခင္း။ (The Misappliction of Scripture)
(၃)     သမၼက်မ္းစာကုိေနရာေဒသႏွင့္အခ်ိန္အခါလႊဲမွားစြာအသံုးျပဳျခင္း။ (The Dislocation of Scripture)
          စသည္တုိ႔ျဖစ္သည္။
          လူသည္မိမိအလိုဆႏၵကိုလုိက္၍သမၼာက်မး္စာ၏ဆုိလိုခ်က္အတုိင္းလက္မခံႏုိင္ျခင္းသည္၀ိညာဥ္ေရး
ရာ၌အခက္အခဲတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ မိမိႏွစ္သက္သည့္အပိုဒ္ကိုသာသင္ၾကားေလ့လာတတ္သည္။
          ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ဥပမာေပးတင္စားျခငး္မွအမွန္တရားေဖၚျပခ်က္မ်ားကုိလစ္လ်ဴမရႈသင့္ေပ။ ေယရႈကိုတုိင္
စတင္အသံုးျပဳခဲ့သည့္စကားမ်ားမဟုတ္။ ေရွးပေရာဖက္မွစ၍အသံုးျပဳခဲ့ဘူးသည္။ သမၼာသစ္က်မ္း၌ဤအရာမ်ား
သည္၀ွက္ထားသကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေသာ္လည္းအမွန္တကယ္မသိႏိုင္ေသာအ၇ာမ်ားမဟုတ္ပါ။ (မႆဲ ၁၀း၁၀-၁၇)
အခ်ိန္ကာလေစ့ေရာက္ေသာအခါသိျမင္ႏိုင္သည္။ သင့္အားတံဆိပ္ရုိက္ႏွိပ္ပိတ္ထားေသာစာတစ္ေစာင္ကိုေပး
အံ့။ စာထဲ၌အေၾကာင္းအရာသည္သင့္အတြက္မသိေသာအရာျဖစ္ေသာ္လည္းစာကိုဖြင့္၍ဖတ္ေသာအခါအား
လံုးသိျမင္ႏိုင္သည္။ စာ၌ေရးထားေသာစကားလံုးမသိေသာ္လည္းသင္ယူ၍သိရွိႏို္င္သည္။ မွန္ကန္စြာအနက္
အဓိပၸါယ္နားလည္ႏို္င္ရန္သမၼာက်မ္းဆရာတည္းဟူေသာသန္႔ရွင္းေသာ၀ိညာဥ္ေတာ္၏မစကူညီမႈကိုေတာင္း
ခံျခင္းျဖင့္မသိနားမလည္ေသာအရာမ်ားကုိနားလည္သိျမင္လာႏုိင္ပါသည္။
          ဤေနရာ၌အဓိကေမးခြန္းတစ္ရပ္ေပၚလာႏိုင္သည္။ ၎မွာသမၼာက်မ္းသည္ဘုရားသခင္၏က်မ္းေလာ
(သို႔) လူသား၏က်မ္းေလာဟူ၍ျဖစ္သည္။ဘုရားသခင္သည္လူကုိအသံုးျပဳ၍ႏႈတ္ေတာ္ထြက္စကားကိုေရးထား
ေလသည္။ ဘုရားသခင္ညႊန္ျပခ်က္မရွိဘဲလူသေဘာအတုိင္းေရးသားခဲ့ေသာသမၼာက်မ္းစာသည္ယံုၾကည္ႏိုင္
ရာရွိမည္မဟုတ္ေပ။ က်မ္းစာပါအေၾကာင္းအခ်က္မ်ားသည္လည္းလူသာမညအားျဖင့္မေတြ႔ရဘဲအနႏၱတန္ခိုး
ရွင္အားျဖင့္ေရးသားထားေၾကာင္းရွင္းလင္းျပတ္သားစြာသိျမင္ႏိုင္သည္။
          သမၼာက်မ္းစာတြင္ထင္ရွားေသာအာျဗဟံ၊ ယာကုပ္၊ ေမာေရွ၊ ဒါ၀ိဒ္ႏွင့္ေရွာလမုန္စသည္တုိ႔၏အျပစ္
ေၾကာင့္နာၾကည္းမႈ၊ ဂရုဏာကင္းမဲ့မႈမ်ားျဖစ္၍ထိုမွတစ္ဆင့္ေမွာက္မွားျခင္း၊ သစၥာေဖာက္ျခင္း၊ မာနာ၀င့္ႁကြား
ျခင္း မတရာေသာေမထုန္မွီ၀ဲျခင္း၊ သူရဲေဘာေၾကာင္ျခင္း၊ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ျခင္း၊ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းျခင္းတုိ႕
ကုိကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ေရးသားထားသည္။
          ထို႔အျပင္ဣသေရလူမ်ဳးိတုိ႔၏ဂုဏ္အသေရယုတ္ေလ်ာ့၍ေက်းဇူးကန္းျခင္း၊ ရုပ္တုဆင္းတုကိုးကြယ္ျခင္း၊
မယံုၾကည္ျခင္းႏွင့္ထာ၀ရဘုရားကုိပုန္ကန္ျခင္းကိုပါေရးသားထားသည္။ ဤအရာမ်ားသည္ဣသေရလသမိုင္း၌
အညစ္အစြန္းမ်ားၿငိတြယ္ေနသည္မဟုတ္ေလာ။ ဘုရားသခင္၏၀ိညာဥ္ေတာ္သည္စာေရးသူကိုအသံုးမျပဳခဲ့
ေသာ္ဤကဲ့သုိ႔ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုေရးသာမည္မဟုတ္ပါ။
          သမၼာက်မ္းစာကုိမည္ကဲ့သုိ႔ေရးသားခဲ့သနည္း။ သမၼက်မ္းစာထဲ၌ပင္အေျဖရွိၿပီးသားျဖစ္ပါသည္။ “က်မ္း
စာရွိသမွ်သည္ဘုရားသခင္မႈသြင္းေတာ္မူေသာအားျဖင့္ျဖစ္၍“ဟုဆုိေလသည္။ (၁တိ ၃း၁၆)
          ဘုရားသခင္ကိုယ္တုိင္လူကိုၫႊန္ျပျခင္း၊ ေရြးခ်ယ္ျခင္း၊ သီတင္းစကား၊ ဥပေဒသ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖစ္ရပ္
အမွန္ႏွင့္ေဖၚျပခ်က္မ်ားကုိေရးမွတ္ေစျခင္းစသည္တို႔ျဖင့္ သိရွိႏိုင္သည္။ လူသားတုိ႔အားသိေစလိုသည့္သေဘာ
သဘာ၀သည္ဘုရားအလိုေတာ္ျဖစ္သည္။
          ဤက်မ္းစာသည္ဘုရားသခင္မႈတ္သြင္းေတာ္မူေသာအားျဖင့္ျဖစ္၍ႏႈတ္ျဖင့္ႃမြက္ဆို္ႏိုင္သည္သာမကေရး
သားကာေရးမွတ္ေစလိုျခင္းကိုဆိုလိုသည္။ သမၼာက်မ္းစာသည္ဘုရားသခင္၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ျဖစ္သည္။
ဘုရားသခင္သည္ပုဂၢဳိလ္တစ္ပါးလည္းျဖစ္၍ႏႈတ္ျဖင့္ႃမြက္ဆုိႏိုင္သည္သာမကေရးသားႏို္င္သည္။ ေက်ာက္ျပား
ေပၚ၌ပညတ္ေတာ္(၁၀)ပါးကို၎၊(ထြ - ၃၁း၁၈၊ ၃၂း၁၆)ေဗလရွာဇာမင္းႀကီးနန္ေတာ္အုတ္နံရံအဂၤေတ၌
အကၡရာတင္၍၎၊ (ဒံ ၅း၅)ေရးသားႏုိင္သည္။ တဲေတာ္ေဆာက္ရန္အေသးစိတ္ၫႊန္ၾကားရာ၌ေတာင္ေပၚတြင္
ေမာေရွႏွင့္စကားေျပာခဲ့သည္။ သခင္ေယရႈေယာဒန္ျမစ္၌ႏွစ္ျခင္းခံစဥ္(မႆဲ ၃း၁၇)၌၎၊ေတာင္ေပၚ၌ေယရႈ
ကုိယ္တိုင္ထင္ရွားစဥ္က၎၊ (ေယာ ၁၂း၂၇-၃၀)ဘုရားသခင္စကားေျပာသည္။ သုိ႔ေသာ္ဘုရားသခင္သည္လူ
ကိုတိုက္ရိုက္မေျပာသည့္အခါလူဇာတိခံယူေသာေယရႈအားျဖင့္စကားေျပာသည္။ (ေယာ ၁း၁-၅၊ ၁၄၊ ၁တိ
၃း၁၆) ရွင္မႆဲႏွင့္ေယာဟန္ခရစ္၀င္က်မ္း၌အခန္းေပါင္း(၄၉)ခန္းရွိရာ၎၌အပိုဒ္ငယ္ေပါင္း(၁၉၅၀)ပိုဒ္ရွိ၍
၎အနက္(၁၁၄၀)ပိုဒ္သည္ေယရႈေဟာေျပာေသာစကားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သူသည္သူကိုယ္တုိင္မေျပာ၊ ဖခမည္း
ေတာ္သည္သူ႔ကုိေစလႊတ္၍အဘယ္သို႔ေစလႊတ္၍အဘယ္သုိ႔ဆံုးမရမည္ကုိပညတ္ထားေတာ္မူၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း
ေဟာေျပာေလသည္။ (ေယာ ၁၂း၄၉-၅၀)
          ထို႔ေၾကာင့္ဘု၇ားသခင္သည္ကိုယ္တုိင္ေရးသားႏိုင္သည္သာမကႏႈတ္ျဖင့္လည္းေျပာၾကားႏုိင္သည္။ တ
ပါးသူမ်ားေရးသားႏိုင္ရန္လည္းေျပာၾကားၫႊန္ျပႏုိင္သည္။

၂။       ဘုရားသခင္သည္က်မ္းစာရွိသမွ်အစိတ္အပုိင္းအားလံုးကိုမႈတ္သြင္းသေလာ။

          ဘုရားသခင္မႈတ္သြင္းထားပါသည္။ ရာဇ၀င္က်မ္းအမည္မ်ားမွစ၍ထြက္ေျမာက္ရာက်မ္းဘု၇ားသခင္
ျမြက္ဆုိသည့္စကား၌၎ခရစ္ေတာ္ေျပာၾကားသည့္စကားအဆံုးအားလံုးကိုမႈတ္သြင္းထားသည္။ ထုိ႔အျပင္
မူ၇င္းသားေရ၌ေရးထားေသာ၀ါက်စာေၾကာင္းစကားအဆံုးအားလံုးကိုမႈတ္သြင္းထားသည္။ ထို႔အျပင္မူရင္းသား
ေရ၌ေရးသားထားေသာ၀ါက်စာေၾကာင္းအတုိငး္၊ စာလံုးအမွတ္အသား၊ အစက္၊ ဗိႏၶဳတစ္လံုးမက်န္အငယ္ဆံုး
ပညတ္ကုိမခ်န္အားလံုးပါ၀င္သည္။ (မႆဲ ၅း၁၇၊၁၈)ေယရႈဆုိသည္ကား“ပညတၱိက်မ္း၌အငယ္ဆံုးေသာစာလံုး
ဗိႏၶဳတစ္လံုးမွ်ျပည့္စံုျခင္းသို႔မေရာက္မွီမပ်က္စီးရ”ဟုဆိုရာတြင္ေဟၿဗဲဘာသာ၌အငယ္ဆံုးေသာစာလံုးႏွင့္အငယ္
ဆံုးေသာဗိႏၶဳတစ္လံုးကုိပင္ဘုရားရွင္မႈတ္သြင္းေတာ္မူ၍ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကိုနားလည္ရန္ႏွင့္ျပည့္စံုေစရန္အလြန္
အေရးပါေၾကာင္းဆုိလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။
          သုိ႔ေသာ္စာတန္၏စကား၊ ဆိုးညစ္ေသာလူ၊ ဇာတိစံေသာသူအမ်ဳိးအႏြယ္မ်ား၊ လူသား၏က်ဆင္းျခင္း
တမ္းမ်ား၊ ေရလႊမ္းမုိးျခင္းႏွင့္တျခားက်မ္းစာ၏ရာဇ၀င္အခန္းမ်ားကားအဘယ္သုိ႔ဆုိရမည္နည္း။ ဤအေၾကာင္း
အရာမ်ားကိုလည္းဘုရားသခင္သည္လူကိုအသံုးခ်၍ေရးသားေစသည္။ သမၼာက်မး္စာေရးသားခ်က္မ်ားသည္
ဘုရားသခင္မႈတ္သြငး္ေတာ္မူေသာအားျဖင့္သာျဖစ္၍ေခတ္ကာလအဆက္ဆက္၌ဘုရားသခင္အႀကံအစည္
ေတာ္ႏွင့္ရည္ရြယ္ခ်က္အေပၚ၌အေျချပဳ၍ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ထားျခင္းမ်ားသာျဖစ္သည္။

၃။       သမၼာက်မ္းစာေရးသားရန္လူမ်ားကို ဘုရားသခင္မည္ကဲ့သုိ႔လွဳ႕ံေဆာ္သနည္း။

          လူမ်ားကိုညိဳ႕ထားျခင္း သို႔မဟုတ္ ဘ၀င္က်ေစျခင္း(သို႔) စိတ္ကူးတြင္နစ္ေျမာေစျခင္းအားျဖင့္ႏွလံုးသား
မွေပၚလာသည္ကုိေရးသားေစသေလာ။ သုိ႔မဟုတ္ ဘုရားသခင္သည္သန္႔ရွင္းေသာ၀ိညာဥ္ေတာ္အားျဖင့္တိက်
မွန္ကန္ေသာစာလံုးမ်ားကုိဆင့္ဆို၍ေရးမွတ္ေစသေလာ။
          ႏွလံုးသားခံစားခ်က္ သို႔မဟုတ္ ေတြးေခၚမႈမ်ားကိုစာအားျဖင့္သာေဖၚျပႏုိင္သည္မွာအားလံုးသိၿပီးျဖစ္
သည္။သမၼာက်မ္းေရးသူေရွးသန္႔ရွင္းသူမ်ားသည္က်မ္းစာကုိေရးသူအျဖစ္လည္းရႈျမင္ႏုိင္သည္။ က်မ္းစာသည္
သူ႔အတြက္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္ျဖစ္သည္။(၂ေပ၊ ၁း၂၁-၂၂)၌“က်မ္းစာ၌ပါေသာအနာဂတၱိစကားမည္သည္ကား
ကုိယ္အလိုအေလ်ာက္အနက္မေဖၚ”ဟူဖတ္ရႈရသည္။ သမၼာက်မ္းစာကိုကုိယ့္ဆႏၵသေဘာအတိုင္းအနက္ဖြင့္ဆို
ရန္အခြင့္အေရးမရွိပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။
          “အေၾကာင္းမူကားအနာဂတၱိစကားသည္လူအလိုအားျဖင့္ျဖစ္ဘူးသည္မဟုတ္။ ဘုရားသခင္၏သန္႔ရွင္း
သူတုိ႔သည္သန္႔ရွင္းေသာ၀ိညာဥ္ေတာ္၏တုိက္တြန္းျခငး္ခံရ၍ေဟာေျပာၾက၏။” (၂ေပ ၁း၂၁)
          သမၼာေဟာင္းက်မ္းေရးသားသူပေရာဖက္မ်ားသည္သူတုိ႔သေဘာအရေရးသားျခင္းမဟုေၾကာင္းထင္
ရွားသည္။ (၁ေပ ၁း၁၀-၁၁)ဘုရားသခင္၏အလိုေတာ္အတုိင္းသာေရးမွတ္ေစေလသည္။ ေနာင္တစ္ေခတ္သန္႔
ရွင္းသူမ်ားကတဆင့္အနက္ကုိဖြင့္ေျပာျပေလသည္။ သမၼာက်မ္းေရးသားသူမ်ားသည္ဘုရား၏အသံုးေတာ္ခံတန္
ဆာပလာမ်ားသာျဖစ္၍အလံုးစံုၿပီးၿပည့္စံုသည့္သန္႔ရွင္းသူမ်ားမဟုတ္ပါ။ဗာလမ္ကဲ့သုိ႔၎(ေတာ ၂၂း၃၈၊၂၃း၂၆)
ေရွာလုကဲ့သုိ႔၎(၁ရာ ၁၀း၁၁၊ ၁၉း၂၀-၂၄)၊ ေဗသလၿမိဳ႕၌ပေရာဖက္ကဲ့သုိ႔၎(၃ရာ ၁၃း၇-၁၀၊ ၂၀း၂၂း၂၆)၊
ကယာဖကဲ့သုိ႔၎ (ေယာ ၁၁း၄၉-၅၂) မျပည့္စံုသူမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။
          သမၼာက်မး္ေဟာင္းေရးသားသူမ်ားကုိဘုရားသခင္မည္ကဲ့သုိ႔ေရးမွတ္ေစျခင္းတို႔ကုိသူတုိ႔ေရးသားခ်က္
မ်ားမွတဆင့္ထင္ရွားစြာသိျမင္ႏိုင္သည္။ ဘုရားသခင္မိန္႔မွာေၾကာင္းေမာေရွက“သို႔ျဖစ္၍ ယခုသြားေလာ့။ သင္၏
ႏႈတ္၌ငါရွိ၍သင္သည္အဘယ္သို႔ေျပာရမည္ကိုသြန္သင္မည္”ဟုမိန္႔ေတာ္မူ၏(ထြ ၄း၁၀-၁၂)။ ပေရာဖက္ေယရမိ
ကလည္း“လက္ေတာ္ကိုဆန္႔၍င့ါႏႈတ္ကုိတုိ႔ေတာ္မူလ်က္၊ သင္၏ႏႈတ္၌ငါ့စကားကုိငါသြင္းၿပီ”(ေယ ၁း၆-၉)။
ေယဇေက်လ၊ ဒံေယလႏွင့္ပေရာဖက္အားလံုးကုိဤနည္းအတုိင္းဘုရားသခင္အသံုးျပဳေလသည္။ “ကုိယ္ေတာ္
မိန္႔ေတာ္မူသည္ကား” “ထာ၀ရဘုရား၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သည္ငါ့ဆီသို႔ေရာက္၍” “ထာ၀ရဘုရားသခင္မိန္႔ေတာ္
မူသည္ကား” စသည့္တို႔ျဖင့္သမၼာေဟာင္းက်မ္း၌အႀကိမ္(၂၀၀၀)မကဘုရားသခင္စကားေျပာသည္။ရွင္ေပတရု
ကလည္းသူစာေစာင္၌သန္႔ရွင္းသူမ်ားကုိဘုရားသခင္သည္သန္႔ရွင္းေသာ၀ိညာဥ္ေတာ္အားျဖင့္လႈံ႕ေဆာ္ေၾကာင္း
သက္ေသထူထားသည္။
          သုိ႔ျဖစ္လွ်င္က်မ္းေရးသူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးေရးသာပံုကြဲျပားျခားနားသည္မွာအဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ေဟရွာ
ယသည္ေယဇေက်လတုိ႔ႏွင့္ျခားနား၍ေပတရုေရးသာနည္းသည္ေယာဟန္ႏွင့္ေပါလုေရးသားပံုႏွင့္ကြဲျပားေန
သည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္းတရားဥပေဒအေၾကာင္းအရာလုိအပ္လွ်င္ဥပေဒကၽြမ္းသူကုိ
ေရြးခ်ယ္၍ေရးေစၿပီးကဗ်ာလကၤာႏွင့္ေတးသီခ်င္းမ်းအလိုရွိလွ်င္၎ပညာျရပ္တတ္ကၽြမ္းသူကုိေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိ
သည္။ ထိုနည္းတူဘုရားသခင္သည္ပံုေဆာင္ခ်က္မ်ားအလိုေတာ္ရွိစဥ္ဘုရင္ဒါ၀ိဒ္မွတဆင့္ေဖၚျပေလသည္။
          သမၼာသစ္ေရးသူသည္ အဘယ္ေၾကာင့္သမၼာေဟာင္းမွကိုးကား၍ေရးသားသနည္း။ ဥပမာ၊ အာမုတ္
အနာဂၢါတၱိ ၉း၁၁၌၊“လဲလွ်က္ရွိေသာဒါ၀ိဒ္၏တဲကုိထိုကာလ၌ငါျပန္တည္ေဆာက္မည္။ အက္ကြဲရာမ်ားကိုေစ့စပ္
မည္။ ၿပိဳပ်က္ရာမ်ားကိုလည္းျပဳျပင္ၿပီးလွ်င္ထိုတဲကုိေရွးကာလ၌ရွိသကဲ့သုိ႔မတ္ေစျပန္မည္”ဟူ၍ဆိုသည္။
          သို႔ေသာ္ေယရုရွလင္ၿမိဳ႕၌ပထမအႀကိမ္အသင္းေတာ္အစည္းအေ၀းတစ္ရပ္၌ရွင္ယာကုပ္ကအထက္
က်မ္းပိုဒ္ကိုကုိးကား၍၊
          “လဲလွ်က္ရွိေသာဒါ၀ိဒ္၏တဲကိုေဆာက္တည္ျပန္မည္။ ၿပိဳပ်က္ရာမ်ားကိုလည္းျပဳျပင္ၿပီးလွ်င္ထိုတဲကို
မတ္ေစျပန္မည္” (တ ၁၅း၁၆)။
          စာလံုးအနညး္ငယ္ေျပာင္းလဲသည္မွာအဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္စာေရးသူသည္
ပေရာဖက္အာမုတ္ႏွင့္တမန္ေတာ္ယာကုပ္မဟုတ္ပါ။ သန္႔ရွင္းသာ၀ိညာဥ္ေတာ္တစ္ပါးတည္းသာျဖစ္၍သူသာ
လဆင္ေျပာင္းလဲပုိင္ခြင့္ရွိသည္။ က်မ္းပုိဒ္(၂)ပုိဒ္စလံုးတြင္ဆန္႔က်င္ဖက္အဓိပၸါယ္မ်ားမပါရွိသျဖင့္ပို၍ပင္ရွင္းလင္း
ေစရန္အနက္ဖြင့္ေျပာသည္။ (၁ေပ ၁း၁၁) ၌“ခရစ္ေတာ္ခ့ရေသာဆင္းရဲျခင္းမွသူတုိ႔အထဲ၌ရွိေသာခရစ္ေတာ္၏
၀ိညာဥ္ေတာ္သည္သက္ေသခံႏွင့္သည္”ဟူ၍၎၊ ခရစ္ေတာ္၏၀ိညာဥ္ေတာ္သည္ပေရာဖက္မွတဆင့္ခရစ္ေတာ္
လက္၀ါးကပ္တုိင္မွာအသခံမည့္အေၾကာင္းကိုႀကိဳတင္ပေရာဖက္ျပဳထားသည္။(ေဟ ၅၃း၁-၁၂)။
          ယခုေခတ္စာေပလကၤာမ်ားဖတ္ရႈျခင္းအားျဖင့္၎၊ တရားေဒသနာနားေထာင္၍၎၊ ခံစားရေသာႏႈိး
ေဆာ္ျခင္း၊ ေဖၚျပျခင္း၊ ၀ိညာဥ္အလင္းေပးျခင္း စသည္မ်ား၏ျခားနားခ်က္ကုိသိရန္ဦးစြာလိုအပ္သည္။
          သမၼာက်မ္းစာ၌ “ႏႈိးေဆာ္ျခင္း“ခံရမႈသည္ေလာကႏွင့္ဆိုင္ေသာခံစားမႈမ်ဳိးႏွင့္ျခားနားသည္။ ၀ိညာဥ္ႏႈိး
ေဆာ္ျခင္းသည္ဘုရားသခင္၏တိက်မွန္ကန္ေသညႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကိုစာေရးသူမွတဆင့္သန္႔ရွင္းေသာ၀ိညာဥ္
ေတာ္အားျဖင့္ခံစားရေသာအမ်ဳိးကိုဆိုလိုသည္။
          “ေဖၚျပျခင္း”သည္လူသားတုိ႔မသိႏိုင္သည့္အရာမ်ားကုိဖြင့္ဟျပသျခငး္ကိုဆိုလုိသည္။ ထိုအရာမွေခတ္
ကာလအပိုင္းအျခားအတြင္ဘုရားသခင္၏ႏွလံုး၌သုိ၀ွက္ထားေသာအႀကံအစည္ေတာ္ႏွင့္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည္
          သမၼာက်မ္းစာမွေဖၚျပျခင္းသည္ဗ်ာဒိတ္က်မ္းအထိသာျဖစ္သည္။ ဗ်ာဒိတ္က်မ္းၿပီးေနာက္အသစ္ေသာ
က်မ္းစာအားျဖင့္ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေဖၚျပျခင္းအလွ်င္းမရွိေတာ့ပါ။ ယခုအခ်ိန္၌အသစ္ေသာေဖၚျပခ်က္ျဖင့္သမၼာ
က်မ္းေရးသားထားသည္ဟုဆိုျခင္းသည္ျဖားေယာင္း၍လွည့္ျဖားျခငး္သာလွ်င္ျဖစ္သည္။
          ၀ိညာဥ္ေတာ္အားျဖင့္တစ္ဦးတစ္ေယာက္အားႏႈိးေဆာ္ျခင္း၊ ေဖၚျပျခင္းႏွင့္အလင္းေပးျခင္းသည္မတူညီ
ႏုိင္ေခ်။ ဤအမႈသည္၀ိညာဥ္ေတာ္ကသန္႔ရွင္းေသာယံုၾကည္သူမ်ား၏ႏွလံုးသားထဲ၌ျပဳျပင္ေသာအမႈသာျဖစ္
သည္။ သန္႔ရွင္းေသာ၀ိညာဥ္ေတာ္သည္လူသားမ်ား၏ႏွလံုးတံခါးကိုဖြင့္၍အသစ္ေသာဥာဏ္အားျဖင့္ဘုရာသခင္
၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကိုသိရွိနားလည္ေစသည္။ (ေယာ ၁၆း၁၂-၁၅)ဇာတိပကတိလူသည္ဤနက္နဲေသာ၀ိညာဥ္
ေရးရာကုိလက္မခံႏိုင္ေခ။ (၁ေကာ ၂း၁၁-၁၄)
          ယခုေေခတ္တြင္သမၼာေဟာင္း၌ပေရာဖက္ႏွင့္သမၼာသစ္၌တမန္ေတာ္မ်ားကဲ့သုိ႔အသစ္ေသာေဖၚျပခ်က္
ျဖင့္သမၼာက်မ္းစာထပ္မံ၍ေရးသားသည့္အခ်ိန္မဟုတ္ေခ်။ ယခုေခတ္တြင္သန္႔ရွင္းေသာ၀ိညာဥ္ေတာ္ကသမၼာ
က်မ္းထဲမွနက္နဲ၍၀ွက္ထားေသာအရာမ်ားမသိႏိုင္ေသာအရာမ်ားကိုရွင္းလင္းစြာေဖၚျပၿပီးေခတ္ကာလအားအ
တြက္ဘုရားသခင္၏သမၼာတရား၊ အႀကံအစည္ေတာ္ႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိထင္ရွားစြာသိျမင္ေစေလသည္။

ေခတ္ကာလႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဘုရားသခင္၏ ႏႈတ္ကပတ္

သမၼာတရား (သုိ႔) အႀကံအစည္ေတာ္ႏွင့္ရည္ရြယ္ခ်က္

THE DISPENSATIONAL TRUTH Or GOD’S PLAN AND PURPOSE IN THE AGES

Clarence Larkin

ဘာသာျပန္သူ - ဆရာဦးေဂ်ာ္ဆုိင္းယားငြါး

Posted in: တရားေဟာခ်က္မ်ား